Top Gun i dziewczyna…

Dziś dzień pełen wrażeń i uporządkowania swojego życia, tzn. mojego życia…

Rano rozstanie i ograniczenie kontaktu z Panem N. Napisałam mu, że kogoś poznałam, napisał, że w wobec tego musimy ograniczyć kontakt… Zgodziolam się na to, nie chce mu robić zbędnej nadziei. Napisał jeszcze, że za poważnie wziął niektóre moje słowa…

Wiem, zawiodłam go, myślał, że będziemy razem… On mnie niestety zawiódł wiele razy… Nie jestem w stanie z nim być, za bardzo się boję… To byłoby jak spacerowanie po równi pochyłej…

Siedzuoalam z Top Gunem na zajeciach. Zaczęła do niego pisać jego była… Jak zwykle wysyła) a mu zdjęcia do obejrzenia na instagramie. Tak było od początku… A potem… Potem Top Gun mi powiedział, że ona mówi mu, żeby sobie kogoś znalazł i zaczął pisać z jakąś dziewczyną z portalu randkowego…

Pokazał mi jej profil oraz wiadomości…

Jest brzydka jak dla mnie choć umie składać zdania poprawnie. Rozmawiają o głupotach, umówili się w następną niedzielę, że ona do niego przyjedzie… Jak zwykle, zamiast jechać do niej, jeśli już chce ja poznać, to ona musi do niego jechać… No ale jeśli jest taka naiwna to niech jedzie…

Poczułam złość… Najpierw przyszedł mi do głowy pomysł, by do niej napisać o ostrzec ją przed nim, że to toksyk, że zniszczy ją, że ja zrani, że będzie ją zdradzał i pisał ze swoją byłą i tak…, jednak potem pomyślałam, że ona i tak mi nie uwierzy, uzna mnie za wariatkę jeśli opowiem jej o swojej relacji z nim… Mam jednak nadzieję, że dziewczyna przejrzy na oczy i kopnie go w tyłek wcześniej czy później. Może jest brzydka i naiwna ale nie chce aby zmarnowała sobie życie z nim…

Po przeczytaniu tych wiadomości rozpoznałam, że ja bajeruje, bawi się w elokwentnego aktora… W końcu znam go nie od dziś… Tak samo było ze mną…

Tak się cieszę, że w tym wszystkim mam mojego Żołnierza. Teraz to on jest moim całym światem… I to tak bardzo nie boli. Gdybym była sama, pewnie bolało by bardziej… Tak czy inaczej zrozumiałam jedno… Ze to definitywny koniec, nic z tego już nie będzie. Każdy z nas pójdzie w inna stronę…. Choć dziwi mnie nadal głupota Top Guna. Miał przed sobą osobę, która była gotowa mu dać wszystko , całe swe życie, miłość i serce… A on woli pisać z jakąś pierwsza lepsza laską… Jego wybór. Może to i wredne i niedobre, ale nie życzę mu dobrze… Nie chcę by był naprawdę szczęśliwy i by rujnował też komuś życie. On nie stworzy dojrzałego związku, bo on nie potrafi być szczery… Złamie serce kolejnej dziewczynie… Po co się chce z nią spotykać, skoro nadal czeka i kocha swoją kochankę? Pomyślał, jak ona by się czuła?

A ja? Kim ja byłam w tej całej układance? Zabawką? Lalką? Marionetką? Chyba tak… Nikomu tego nie życzę…

Powiedziałam ostatnio mojemu Zolnierzowi, że nikt mnie nie chciał wcześniej, że dla wszystkich tych chłopaków byłam tylko zabwka, byłam niechciana… Choć nie rozumiem czemu… Bo przecież i ładna jestem i nie głupia i potrafię naprawdę kochać, nie jestem fałszywa… A on tylko spojrzał na mnie powiedział, że nie rozumie tych facetów, głupie taki skarb przeoczyć , ale niezmiernie się z tego faktu cieszy, bo teraz jestem tylko jego i mnie nie odda nikomu!

Porównuję sobie teraz Mojego Żołnierza i Top Guna i widzę kolosalną różnice… Z nim nigdy nie umialismy szczerze i poważnie porozmawiać o tym co czuje… Nie umiałam… Nie mogłam, bałam się oceny, a z Żołnierzem… Mogę porozmawiać o wszystkim o czym tylko chce… Na poważnie i na śmiesznie… Zawsze…

Dziś widziałam rozmowę Top Guna z tą dziewczyną… Żenada… Nie potrafią w ogóle na poważnie porozmawiać, piszą o pierdołach, o jakieś karze dla niej… Ze musi ją Top Gun ukarać… Rozmowa na poziomie dzieciakow.

W takich chwilach cieszę się, że mam Żołnierza mojego. Powiedziałam dziś Top Gunowi, że mam chłopaka i jestem szczęśliwa…

Po powrocie do domu w przypływie złości usunęłam wszystko co kojarzyło mi się z Top Gunem. Wiadomość sprzed 2 lat, cała konwersacja poszła, wiadomości do jego siostrzenca F., zdjęcia, które miałam od niego, z nim, jego, wszystko usunęłam…. Nie mam nic… Mam za to chłopaka…

Ostatnio rozmawialiśmy o wspólnym mieszkaniu… Co zrobimy z domem i jego mieszkaniem… A jutro, z okazji Dnia Kobiet zabiera mnie na skałki na Jure Krakowsko- Częstochowska. Podobno są tam piękne widoki… Bardzo się cieszę na te wycieczkę… Bo nigdy tam nie byłam… Z przyjemnością zobaczę, no i pobędę z moim chłopakiem… To jest najlepsze! Że spędzimy wspólnie czas…

 

Dziewczyna żołnierza…

Czy marzenia mogą się spełnić? Wszystkie? Te najskrytsze?

Nigdy w to nie wierzyłam… nigdy, aż do teraz…

Za dużo jest myśli w mojej głowie, by je wszystkie teraz pozbierać, by je tutaj napisać… ale spróbuję choć część…

Mam chłopaka… jesteśmy parką  z panem Spadochroniarzem… 🙂 Kiedyś marzyłam sobie o tym, żeby spotkać takiego mężczyznę, żołnierza, męskiego w pracy, a w stosunku do mnie czułego romantyka… Kogoś takiego, jak Top Gun, ale dojrzałego emocjonalnie i odpowiedzialnego za swoje słowa i czyny…  Jednak wątpiłam w te marzenia. Ile młodych dziewczyn marzy o swoim ideale mężczyzny, a później życie weryfikuje i znajdują sobie zupełnie kogoś innego? Ile dziewczyn jest zakochanych w idolach medialnych, którzy nigdy nie będą dla nich dostępni? Tak samo i ja miałam z czułym żołnierzem… Mogłam sobie tylko wzdychać do mundurów widzianych na ulicach, jednak nigdy nie pomyślałabym, że spotka mnie coś takiego! Że oto pewnego dnia zostanę dziewczyną wymarzonego przez lata ideału mężczyzny…. że zostanę jego księżniczką i będę dla niego kimś ważnym… że będzie się mną opiekował i o mnie dbał… Że pokocham kogoś tak, jak kochałam Top Guna… że stanie się dla mnie całym światem….

Ale co w tym wszystkim jest najpiękniejsze… zapominam o Top Gunie! Tak naprawdę i szczerze! Nie brakuje mi już jego dotyku, jego twarzy, jego oczu, jego gestów, jego ciepłych słów… nie brakuje mi już bliskości, ciepła, bycia docenioną, bo wszystko to teraz mam… Wszystkie te potrzeby, które łudząco dawał mi i zaspakajał Top Gun mam już zaspokojone… Jestem wyprzytulana, wnoszona na rękach, wypieszczona i wycałowana… doceniona i mam  inteligentnego partnera do rozmowy o czym tylko nie zechce rozmawiać… Nie potrzebuje już Top Guna i jego obłudy, jego traktowania mnie jak trzecią w haremie… NIE POTRZEBUJĘ JUŻ NICZEGO OD TOP GUNA!

A apropo Top Guna… Powiedziałam Spadochroniarzowi o nim… Za namową pewnej Dobrej Duszy, jednak było to dla mnie bardzo ciężkie… Powiedziałam o tym, że go kochałam, a on mnie tylko wykorzystywał, zabawił się mną i porzucił…  Przeprowadziliśmy szczerą rozmowę, on powiedział mi o swoim związku, ja jemu o swoich, o znajomościach, o napotkanych dziewczynach i chłopakach… Zrobiło się tak miło… Na koniec powiedział, żebym nie płakała, bo on nie da mi powodu do płaczu i to ostatnie, czego by chciał, żebym przez niego musiała płakać… Nie chce mnie ranić, okłamywać, oszukiwać, nie chce mnie sprawdzać, kontrować, ufa mi  w pełni… A gdyby w pracy ktoś do niego przyszedł i opowiadał mu jakieś głupoty to poradzi sobie z nim, ale mu nie uwierzy, nie będzie słuchał plotek na mój temat… Nie pozwoli, żeby jakiś świr zniszczył to co mamy teraz. Zrobiło mi się lżej na sercu… Poczułam ulgę, taką prawdziwą, że jestem naprawdę bezpieczna w tej relacji, że on mnie ochroni… mogę być szczera, mogę być sobą, mogę wszystko powiedzieć co mnie trapi…  ja też nie pozwolę zniszczyć Top Gunowi mojego szczęścia… Tak długo na to czekałam w cierpieniu i ciemnościach…

Czuję się tak dobrze, jak czułam się na początku przy Top Gunie, to jest niesamowite, nawet niebo jest bardziej błękitne, a trawa bardziej zielona… Chyba się zakochałam… On też. Mówił mi, że nigdy do nikogo nie czuł czegoś takiego… Miał dziewczynę jedną,ale to nie było to, nie był w niej naprawdę zakochany…  A teraz sam siebie nie poznaje, bo coś go naprawdę zakuło w sercu… I mówi, że mnie nie wypuści z rąk…

No i nie patrzy na kobiety żołnierzy jako na potencjalne partnerki… Co jest plusem według mnie, bo go do nich nie ciągnie…:)

Problemem są tylko jego wyjazdy na poligony czy ćwiczenia, no bo będę sama wtedy… I będę się martwić i będzie mi się tęsknić za nim… no ale cóż, taki już los dziewczyny żołnierza… sama tego chciałam…

 

 

Zauroczenie?

A więc tak… wczoraj widziałam się z nowo poznanym żołnierzem (muszę mu wymyślić jakiś nick na blogu;) Było fantastycznie! Rozmawialiśmy, śmialiśmy się, wreszcie się przytulaliśmy… Chcieliśmy oglądać film, ale oglądanie owego filmu skończyło się tak, ze ja udawałam, że go oglądam, a on przez 3 godziny patrzył się na mnie. Kiedy już miał wychodzić powiedział mi, że nie może się napatrzeć, jeszcze by patrzył na mnie, bo taka jestem piękna… Zachowuje się jak zakochany chłopak, co rano dostaje wiadomość o treści „Cieszę się, że Cię poznałem”. Wczoraj przy całej mojej rodzinie okazywał swoje zadowolenie, jakiego może doświadczać, że mnie poznał…

Wczoraj w moim serduszku coś drgnęło względem niego. Ale muszę przyznać, że to niesamowite! Spadło to na mnie jak grom z jasnego nieba… Dziś w nocy nie mogłam usnąć, nie mogłam uwierzyć w to, że jest ktoś taki, kto mnie akceptuje, komu się podobam i kto się o mnie stara… po latach samotności i cierpienia z Top Gunem… Zjawił się wtedy, kiedy już straciłam nadzieję… facet jest zakochany, widać to… chodzi rozmarzony, codziennie by ze mną spędzał czas… Codziennie mi mówi jaka to nie jestem wspaniała, nic mu nie przeszkadza i ze wszystkiego się cieszy… A do tego jest inteligentny, wesoły, można z nim porozmawiać na wszystkie tematy… Kiedy trzeba to poważny, kiedy się śmiejemy to bierze wszystko na luzie. No i wyznaje wartości, które mi pasują…

Zaprosił mnie do siebie na obiad i myślę, że pojadę, chciałabym zobaczyć jak żyje…

A co to robi mnie? Utwierdza mnie w przekonaniu, że mogę być dla kogoś ważna i sama w sobie jestem wartością… że ktoś może mnie lubić, za to, że po prostu jestem… i mogę być dobra taka jaka jestem, nie muszę spełniać wymagań, oczekiwań 🙂 Czuję się w tej relacji bezpiecznie i spokojnie, a chyba właśnie to jest dla mnie piorytet w relacjach… On już o mnie powiedział swojej rodzinie, ja części mojej już też go przedstawiłam…

No i jeśli chodzi o fizyczne cechy to… Pamiętacie, jak pisałam tu o tym, że chciałabym spotkać kogoś takiego, jak Top Gun? Tylko, by był normalny? Nie zdradzał, nie oszukiwał? No to chyba spotkałam… nie wiem tego na pewno, ale raczej nie wydaje się być ostatnim zbrodniarzem… I ma telefon taki sam jak Top Gun, fryzurę podobną do Top Guna… auto podobne nawet do Top Gunowego…

Czuję się tak swojsko, a zarazem tak radośnie! Dziś cały dzień jest mi ciepło… Chyba hormony o sobie dają znać… Od rana się śmieje i jestem w ciężkim szoku, gdzie jeszcze taki chłopak się ostał?

Dwa dni temu napisał mi wiadomość ” Jaki masz numer pierścionka?” Na co ja zdębiałam… Albo opowiadał mi, że jego kolega wyznawał sobie miłość ze swoją partnerką na Rysach, bo tam bliżej nieba i on też by tak chciał…To by było takie piękne…

Mama mi mówi, że to za szybko się dzieje, ale mówi również, że z drugiej strony nie ma na co czekać…

Szykuje się ciekawy czas w moim życiu… Trzymajcie kciuki!

Żołnierz i tylko mój! Nie wierzę…

 

 

 

Zaskoczenie kimś nowym…

Życie jest jednak zaskakujące… Nie spodziewałabym się, że parę dni temu, zupełnie przez czysty przypadek napisze do mnie pewna osoba, której bym się w życiu nie spodziewała. Otóż, napisał do mnie pewien chłopak… Nie chciałam jakoś za bardzo z nim pisać… Nie czułam w sobie entuzjazmu, normalnym było dla mnie, że zadałam mu pytanie, co robi na co dzień? Na co on odpowiedział, że jest żołnierzem, a właściwie pracuje w tej samej jednostce co Top Gun… jest spadochroniarzem… Poczułam zaskoczenie, ale i przerażenie w jednej chwili. Ale nie dlatego, że Top Gun miałby się dowiedzieć… To już mnie nie rusza jakoś, niech się dowie. Po tym, co ostatnio wyczyniał ze mną, to nawet mu się należy. Nie liczę już na nic z jego strony, choć przeszłość wróciła kiedy zaczęłam rozmawiać z tym żołnierzem. Przypominały mi się chwile z Top Gunem, znów zaczęły rozmowy o wojsku… W tym wszystkim zablokowałam numer Top Guna. Nie zniosę już jego płaczu, narzekania, jaki to jest nieszczęśliwy… Mógł mieć wszystko… Nie chciał, niech będzie teraz nieszczęśliwy. Pojechali na poligon, więc teraz nie mam kontaktu, może i dobrze. Odpoczywam. Z tym nowym żołnierzem chciałabym się spotkać na randce, zobaczyć, poznać go, chociaż wątpię, że z tego coś będzie…

 

Jesteśmy dziwni… Ale chyba tak musi być?

15.02.2020.

Siedzimy z Top Gunem na ławce, obejmuje mnie i rozmawiamy… O ślubie, o tym, że nie ma normalnych ludzi, z którymi można by założyć rodzine… Potem jest wykład. Potem wychodzimy na przerwę. Znowu rozmawiamy, znowu o dzieciach, o metodach wychowywania, o byciu rodzicem…. W końcu pada zdanie z jego strony.: A może byśmy się tak zsolidaryzowali?? No i nagle wylatuje z pytaniem jakie mam poglądy na wychowywanie dzieci… Bo on by tak bardzo chciał… (A co mnie to obchodzi?)

16.02.2020:

Leżę w ramionach Top Guna, wtulona w niego, z przymkniętymi oczami i oddycham spokojnie. Przez półprzymknięte powieki przemyka mi światło słońca, razi w oczy. On głaska mnie po czole i spokojnie całuję. Opiera swoją głowę o moją i tak trwamy, w zupelniej ciszy…

Nagle ciszę przerywa jego głos : Jesteśmy dziwakami… To wszystko jest dziwne.

Wiem to nie od dziś. – Odpowiadam.

Teraz mojej głowie pojawia się myśl, że poczynił choć drobniutką refleksje nad nasza relacją. Wiem, że jemu też wydaje się ona dziwna…mnie też… W tamtej tej chwili wiemy chyba, że nigdy nie będziemy razem i wiemy, że jednej coś nas do siebie ciągnie… Tak, to bardzo dziwna relacja, zawieszona pomiędzy miłością a nienawiścią…

Zastanawiam się, dlaczego w to brnę? Dlaczego on w to brnie? Skoro już coś pojął? Nie wiem, dziś nie szukam odpowiedzi na te pytania.

Pada propozycja zostania u niego na noc, obejrzenia filmu… Wiem, że tego nie zrobię… Nie potrafię. Nie mogę. Z resztą, jaki to ma sens, kiedy już i tak z tego nic nie będzie? Spędzanie razem czasu? Jeszcze większe nakręcanie się…

A za 3 godziny?

Za trzy godziny odejdę, zatrzasną się za mną drzwi… Przytulę go i ruszę w swoja stronę. I już nie będzie go w moim życiu, zaczną się obowiązki, zacznię się spokój, zacznie się moje życie, tylko moje… Bez niego… Nie ma już nadziei, nie ma bólu, jestem tylko ja i mój spokój. Tak mi chyba dobrze…

Odrzucenie i cierpienie…

Znowu się źle czuję. Rano płynęły mi łzy. O Top Gunie chcę zapomnieć, Żołnierz się nie odzywa, mam dość facetów i ich permanentnej głupoty, milczenia i odpychania mnie od siebie. Mam po prostu ich dość!!!!

Z Żołnierzem nie wyjdzie. Odpuszczam go. Nie potrafię tkwić w rozmowie, gdzie to ja cały czas mam inicjować kontakt, a gdzie ja tego nie zrobię, jest cisza… Niech idzie swoją drogą, niech jedzie do Afganistanu, najwidoczniej nie zależy mu na kontakcie, nie zależy mu na mnie ani na rozmowie ze mną. Top Gunowi tak samo. Jednak jest mi smutno i przykro. Kolejny raz zostałam odrzucona i odepchnięta. A jeszcze przedwczoraj wysyłał mi serduszka… Ile jeszcze? Ile jeszcze razy ktoś mnie od siebie odepchnie. Nie mam już na to siły…

Wczoraj napisał do mnie F., że rozmawiał z Top Gunem, który był pijany, pogadali , Top Gun mu o czymś powiedział sam z siebie, bo wtedy łatwiej mu się mówi, jak jest podpity. Nie odpisałam, dziś napisał do mnie F. po raz kolejny, czy nie odzywam się bo mam dużo pracy? Potwierdziłam, nie mam zamiaru ani ochoty tłumaczyć dziecku, że nie piszę, bo czuję się tragicznie, chce z nim zerwać kontakt, by nie wspominał mi już o Top Gunie… Chce się od nich wszystkich uwolnić.

Wczoraj rozmawiałam z mamą.  Zapytała się mnie, czy go kochałam? Potwierdziłam. Powiedziała mi, że widać to po mnie, że nadal go kocham i, że mogę ulec, bo kiedy go widzę, kiedy do mnie mówi, kiedy mnie obejmuje… To przypominają mi się te dobre chwile, nie te złe… I pojawia się żal i tęsknota za tym i można ulec… Tak więc lepiej, że się przeniosę do innej grupy, by go już nie oglądać. Ale rozumie mnie… że to była pierwsza tak bliska i ważna osoba w moim życiu. Z Panem ze skrzydłami tak nie było… Nie kochałam go, po prostu, był, bo był, bo nie było niczego innego. Teraz przynajmniej mam porównanie… Powiedziała też, że bardzo się cieszy, że jestem zdolna do takiej miłości, pełnej i prawdziwej. Tylko co mi po tej miłości, kiedy przez nią tylko cierpię?

Dziś faceci mnie smucą, nie mam już siły nikogo poznawać, bo wszystko zawsze kończy się tak samo. Odrzuceniem. Nie chcę już tak, chyba wolę być sama. Nie wiem już co lepsze, czy wieczne przychodzenie i odrzucenie czy bycie z pustką, w samotności, w cierpieniu z samotności? Tak czy siak, cierpię… Dziś pomyślałam sobie, że jeśli dalej będę tak cierpieć i jeśli to cierpienie będzie potęgować, nie wiem, czy wytrzymam do końca swoich dni…

„Ty go uczysz jak nie sercem, lecz czuć rozumem
chcesz, by wierzył, że kochanie na sprzedaż jest.
Ty wmówiłeś, że strach lepszy jest niż szacunek
więc mu broń wkładasz w dłoń i wciąż każesz mu biec…

Oskarżam Cię o łez strumienie, osamotnienie, zdradę i gniew
Oskarżam Cię o to cierpienie, wojen płomienie, przelaną krew”

https://www.youtube.com/watch?v=x9QKRpALphM

„Nawet nie znasz mnie, a oceniać chcesz
Jak to jest
Nie rozumiesz, że to sprawia ból
A to przecież tylko kilka słów
Nie obchodzi Cię, to że ranisz mnie
Jak to jest
Pozwól mi być tym kim chcę

Mam dość, nie mów mi nic
Pozwól żyć, pozwól mi być
Nie chcę już słuchać tych kłamstw!
Nie…!

Mam już dość, nie mów mi nic
Pozwól żyć, pozwól mi być
Nadszedł czas, by mówić nie!
Nie…!”

https://www.youtube.com/watch?v=vZjAam9UOqE

Chcę zacząć nowe życie! Bez Top Guna i F.

Nadszedł chyba ten czas, kiedy muszę rozpocząć nowe życie. Bez Top Guna ani F. Relacja z nimi jest toksyczna na tyle, że nie wytrzymuje.

Wczoraj płakałam… Top Gun od jakiegoś tygodnia zneca się nade mną psychicznie. Bo inaczej chyba tego nazwać nie mogę… Biorąc pod uwagę to, jak się czuje… Najpierw pisał mi o tym, że nigdy nie będę tak dobrze zarabiać jak on w wojsku, później, że moje studia są nic nie warte… Ale to jeszcze jakoś znioslam.

Ale to, co wydarzyło się wczoraj rozłożył mnie całkowicie. Pojechałam bowiem na egzamin, miałam go pisać razem z Top Gunem. Podczas tego egzaminu Top Gun chciał mnie pocałować a kiedy się odsunełam, chwycił mnie mocno za szyję z tyłu i zaczął potrząsać. Mówiłam mu, że mnie to boli ale nie przedstawał, odpowiadając mi, że ma boleć, tak jakby robił to za kare, iż nie dałam się pocałować podczas egzaminu. Bolała mnie cała szyja i barki… Później mnie niby pomasował ale to nic nie dało. Chciał mnie odwieźć do akademika, ale nie chciałam.

Wieczorem napisał do mnie, czy dotarłam więc odpisałam, że tak. Napisałam mu też, że zrobił mi dziś krzywdę bo szyja boli mnie do tej pory, i aby tak więcej nie robił. Na to odpowiedział mi, że nie ogranełabym go w bliższej relacji, bo jestem zbyt tępa…

Zrobiło mi się bardzo przykro i smutno… Po policzkach poleciały łzy… Czyli co? Czyli jestem zbyt głupia aby go zrozumieć? Zbyt tępa aby z nim być? Choćby i tak nigdy do tego nie doszło, hipotetycznie może tak myśleć…  Nie ogarnęlabym go, jak to on twierdzi bo co? Bo wolę czuły dotyk niż szarpanie kogoś i sprawianie mu bólu? Jak można komuś tak powiedzieć z tego tylko powodu, że woli subtelny dotyk? Jest mi przykro, że tak uważa.

Popłakałam się… Nie wytrzymałam emocji. Dobrze, że wykłady skończyły się wcześniej. Poczułam się znowu jak śmieć. W przyplywie tego smutku, znalazłam jeszcze na tyle siły, by odpisać mu tylko, że nie musi się obawiać, bo nie mam ani chęci, ani zamiaru być z nim kiedykolwiek w bliższej relacji. On też by mnie nigdy nie ogarnął w bliższej relacji. Odpisał, zapewne. Odpowiedziałam tylko jeszcze tyle, że obserwując jego reakcje wiem, że na pewno by mnie nie ogarnął. Taka jest prawda. Bo on patrzy tylko na tyle a nie na to co ja przeżywam, jakie są moje myśli… Że jesteśmy z dwóch innych galaktyk. Potem wysłał mi obrazek szczura. Nie odpisałam już nic, nawet go nie otworzyłam… Siedziałam na łóżku i płakalam…

Kiedy to się skończy? On się nade mną zneca, poniża mnie i udowadnia mi, że jestem nic nie warta… Bawi się mną.

Z drugiej strony mi przykro, bo osoba, która kochałam kiedyś i do której tak bardzo chciałam pasować, stwierdza, że jednak nie pasujemy do siebie, a dokładniej, że to moja wina, że nie pasujemy… Ja z moją potrzeba dopasowania się do innych, mam ciężko to zaakceptować. To dla mnie trudne… Że do kogoś nie pasuje i ten ktoś jeszcze wskazuje, że to moja wina…

Przetrwałam jakoś noc, rano czułam się, jakby mnie ktoś pobił, rozbita całkowicie. Czuję się znowu odrzucona i ponizona przez niego. Nic nie warta… Dlaczego to wraca?

Byłam jak takie zwierzątko, które się bije, a od czasu do czasu glaska. I ono przychodzi z a każdym razem, wraca, w nadziei, że może tym razem zostanie poglaskane a nie zbite… Ale dość tego, koniec. Usuwam Top Guna ze swojego życia, F. Tak samo gdyż ma on bezpośrednie powiązania z Top Gunem. Zawsze będą rodziną i zawsze będą bardzo zżyci… Nie chcę się kontaktować, nie chce rozmów, nie chce niczego… Z F. tak samo. Moja rodzina płaczę, już nie wierzy mi, że mogę zerwać kontakt. Powiedzieli mi, że nie wiedzą, jak mi pomóc, już się poddają. Albo się z tej relacji wyrwę sama albo będę cierpieć…

Muszę się kontrolować… Bo wiem, że i on i ja na siebie lecimy…

Z drugiej strony, zmartwił mnie Żołnierz. Powiedział mi, że chce jechać na misję…. Złożył już wniosek na wyjazd do Afganistanu, ale mu odrzucili, jednak będzie próbował raz jeszcze. Przegadalismy cały dzień o tym… Odradzałam mu. Przecież może tam zginąć, to są konflikty zbrojne, a jeśli nie zginąć to zostać trwale ranny lub kaleką… Ale on się uparł. Mówi, że lepiej wyjechać teraz, jak się jest samemu, niż potem kiedy się ma rodzinę. Na dodatek śmiał się, że jeśli zginie to może dostanie pośmiertny awans… Tak jakby nie zależało mu na życiu… Nie wiem, co on chce tym sobie udowodnić, że jest prawdziwym żołnierzem w boju? Na froncie? A co jeśli mu przyjdzie strzelić do człowieka? Zrobiłby to? Z jego wrażliwością? Przegadaliśmy cały wieczór o naturze ludzkiej w konfliktach zbrojnych ale nie wiem, czy to coś da… Jeśli się uprze, że chce jechać do tego Afganistanu i dadzą mu zgodę, to nic nie zrobię… Martwi mnie też to…

Ale za to dowiedziałam się, że chciałby domek nad strumykiem i psa… No i jak zwykle, wysłał mi piosenkę o miłości… Tyle, że zaczyna mnie to zastanawiać też, czemu cały czas śpiewa o miłości? Czyżby kogoś kochał? Na przykład kogoś, z kim nie może być?

Nie chcialabym aby wyjeżdżał. Chciałabym aby został i pomógł mi się wyrwać z relacji z Top Gunem… Bo on może to zrobić. Jeśli byłby ktoś inny, myślę, że zapomniałabym stopniowo, a przynajmniej tak by mnie nie ciaglo do zapychania pustki Top Gunem bo nie byłoby już tej pustki, która próbuje zapchać….

„Puste słowa w mojej głowie wciąż, kocham Cię.

Ile jeszcze muszę cierpieć? Ile wylać łez?

Czy to kiedyś mogło udać się? Czy to miało jakiś sens?

Serca głos mówił mi co dnia, nie bój się…

A jednak, miłość może ranić.

Kiedy skrada się do Twoich ust!

Choć wiedziałam jak to skończy się.

Chciałam więcej.

Byłeś wszystkim, czego mogłam chcieć, ostatnim tchem. 

Teraz stojąc w obcym tłumie ludzi, jestem sama…

Chciałabym oddać wszystko to, co mam by z Tobą być!

A jednak, miłość może ranić! 

Kiedy skrada się do Twoich ust!

ZŁAMALES MI SERCE… ZŁAMALES MI SERCE…. ”

Łzy- miłość może ranić.